Today is World Poetry Day. Seven years back, after a break of nearly five decades, when I again picked up the pen to write, I didn’t know that such a day even existed. I won’t have known today also but now that I am in Facebook, how will I be allowed to forget. So I paid my dues and posted a poem on my wall (or is it timeline) written in my mother tongue Axomiya (Assamese). I just now translated the poem to English. Posting both the poems here.
Pearls of words,
In solitude, drip;
Hear a sweet celestial melody
by the side of the creek,
As the crickets chirp.
In the distance
A bird unknown,
A melancholy tune sings,
Nature resplendent in advent of spring,
Spreads a carpet of vibrant green.
I wait for the
rose bud to bloom,
Maybe in her petals are hidden,
The words that will make
My poem sing.
The gentle breeze whispers
In my ears,
What secrets does she say;
I know not what melodies I hear, as
My heart dances in joy.
Nary a rain cloud in the sky,
Frogs gone berserk in expectation,
I listen intently, in silence
I may hear,
The words of my poem crescendo.
I wait with a string in my hand,
If solitude rains pearls of words,
Gently shall I pick them up,
A necklace I shall string, and
Go on writing my poems.
ৰচি যাম মোৰ কবিতা
নিৰ্জনতাত ঝিৰ ঝিৰ কৰি সৰে
শব্দৰ মুকুতা মণি,
জুৰিৰ দাতিত জিলিৰ মাতত,
সৰগীয় মধুৰ ধ্বনি।
দূৰৈত শুনো কোনো অচিন পখীয়ে
গাইছে বিহগ ৰাগিনী,
বসন্তৰ আগমনত সাজিছে প্ৰকৃতি,
সেউজ ঘাঁহৰ দলিচা খনি।
অপেক্ষাত মই ফুলিব কেতিয়া
গোলাপৰ কলিটি,
আছে জানো লুকাই তাতে,
মোৰ কবিতাৰ শব্দ মাধুৰী?
জুৰ মলয়াই কাণে কাণে মোৰ
কিনো কথা কয় গোপনে,
নাজানো মই শুনো কিনো সুৰ,
নাচে আনন্দত হৃদয় ঘনে ঘনে।
আকাশত দেখো নেদেখোঁ বাদল,
বৃষ্টিৰ আশাত ভেকুলী পাগল,
কাণ পাতি শুনো মই কিজানিবা নিৰ্জনতাত,
শুনো মোৰ কবিতাৰ শব্দৰ মাদল।
হাতত লৈ এনাজৰী আছোঁ বহি মই,
নিৰ্জনতাই বৰষে যদি শব্দৰ মুকতা,
আলফুলে বুটলি গাঁথিম মালাধাৰি,
ৰচি যাম মোৰ কবিতা।.
Fleeting Muse 